NAJLEPSZYM WSKAŹNIKIEM ŻYWOTNOŚCI BAŚNI SĄ NIE TYLE JEJ ADAPTACJE, CO KONTYNUACJE. Jako, że u podstaw powołania do bytu Krainy Księgardu, legła (złośliwi dodawali „poległa”) troska o to, co dzieje się z bohaterami opowieści po postawieniu przez Autora ostatniej kropki, należy skonkretyzować, co następuje: Artykuł 1 – Zasady Orzekania o śmiertelności i przyroście naturalnym Ksiegardian. § 1 - Jeśli Autor Zewnętrzny uśmiercił swego bohatera, przed postawieniem ostatniej kropki, bohater taki nie trafia do Księgardu, lecz odchodzi do Zbiorów Pamięci pozostałych bohaterów, o ile Autor nie przewidział inaczej.1 § 2 - Jeśli Autor Zewnętrzny przewidział datę śmierci bohatera, na czas określony, już po postawieniu ostatniej kropki akcji właściwej, np. w dodatku, epilogu, przepowiedni, etc.2, wtedy bohater ma prawo trafić do Księgardu, by tu dożyć dnia onego. § 3 – Jeśli Autor Zewnętrzny nie przewidział śmierci bohatera, czyniąc go nieśmiertelnym explicite, bohater taki ma prawo dożywotniego pobytu w Księgardzie, o ile Autor nie przewidział inaczej. § 3b – Jeśli Autor Zewnętrzny przewidział miejsce, w którym jego bohater ma przebywać dożywotnio (dotyczy to także eschatologicznych miejsc szczęścia, lub kaźni), obszary te zostaną włączone w obręb Księgardu wraz z bohaterem, na mocy artykułu 2 - O włościach ziemskich, stanowiących terytorium Księgardu. § 4 – Jeśli Autor Zewnętrzny nie przewidział śmierci bohatera przed niedopatrzenie, lub z innych powodów, takich jak niedokończenie opowieści spowodowane śmiercią Autora, lub brakiem inwencji, o śmiertelności bohatera mogą decydować inne czynniki, takie jak literacki genotyp i fenotyp bohatera, na przykład: śmiertelność przodków, statystyka wieku przodków, stosowana w przypadku nakreślonej linii genealogicznej bohatera, szacunkowy wiek życia w warunkach cywilizacyjnych określonych przez Autora, patrz: wykazy szczegółowe i Komentarze do Konstytucji. Komentarz nr 1: W praktyce oznacza to, że jeśli jakiś podmiot, dajmy na to, Łowca smoczych skór z Fantasmagorii, najmniej przewidywalnego regionu Księgardu, na mocy przepowiedni ma umrzeć obdarty ze skóry przez smoka rasy hodowlanej Politaurus XXL, oznacza to, iż ów Łowca będzie żył i mieszkał na terenie Księgardu dopóki smok ten nie zostanie stworzony, lub wyhodowany. Mało tego, jeśli Autor Zewnętrzny nie przewidział dokładnie nazwiska i daty przyjścia na świat rzeczonego hodowcy, sprawę tę oddaje się pod nadzór Ministerstwa Wykonalności Przepowiedni3. Specjalny aparat owego ministerstwa może zlecić Autorom Wewnętrznym sporządzenie dalszego ciągu przygód takiegoż Łowcy - obejmujący zgładzenie jego samego i całej hodowli smoków tuż po wykonaniu przepowiedni - który następnie zostanie przedłożony do akceptacji Ministerstwa. Gdy projekt zyska przychylność, zostanie uruchomiony tryb polegający na wprowadzeniu wizji do realizacji, przy czym, jeśli Łowca nastręcza trudności, wizja zostanie uruchomiona w trybie pilnym. Istotną rolę w szczegółowym trybie egzekucji przepowiedni odgrywało jedyne wewnętrzne wydawnictwo rządowe w Księgardzie, znane pod nazwą PNE (czytaj: Publicare Necesse Est), mające siłą rzeczy monopol na publikację przepowiedni. Najczęściej jednak przepowiednia miała charakter niejawny aż do momentu jej wykonania, a do druku była dopuszczana dopiero po śmierci bohatera. Główni zainteresowani przyczynami odejścia danej postaci dowiadywali się o nich z dużym opóźnieniem, co wykluczało ich ewentualną ingerencję w przebieg procesu egzekucyjnego (patrz: ostrzeżenie, lub sprzeciw). Rzadko zdarzało się, by ktoś po czasie dowiadywał się o własnym udziale w procesie wykonawczym, choć i takie przypadki były możliwe, patrz: zasady ukrytego sterowania postępowaniem sprawców. Łatwo wyobrazić sobie wszystkich lobbystów, strefy nacisków, układy scalone korupcją, zapewniające danemu delikwentowi ostatnie miejsce na liście oczekujących na spełnienie przepowiedni w zamian za: cyrografy, czeki in blanco i szczegółowy wykaz poniżej. Naturalną koleją rzeczy, korupcja dotknęła także pisarzy wewnętrznych, którzy za określone dobra wymienne, lub pod przymusem, zobowiązywali się do sporządzenia takiej wersji zdarzeń, która zakładałaby: zmartwychwstanie, super moce, chroniące przed działaniem przepowiedni, szczęśliwą wieczność, patrz: szczegółowy wykaz i et cetera. Nikt, ale to nikt nie był w stanie tego skontrolować i dlatego Księgardzkie Bezprawie stało się legendą już za życia twórców tych prawniczych bubli. Co do wspomnianego wzrostu populacji, pochodzącej z przyrostu naturalnego, w prawniczym żargonie zwanego ‘prokreacją inną, niż intelektualna’, artykuł 1.1 wyjaśniał, co następuje: § 1 - Jeśli Autor Zewnętrzny przewidział w popowieściowym życiu bohatera posiadanie potomstwa pochodzącego ze związku małżeńskiego, konkubinatu, lub innych form współżycia, a nawet ex nihilo, bohater będzie realizować plan swego Autora na terytorium Ksiegardu i nikt oraz nic nie może mu w tym przeszkodzić. Dotyczy to nie tylko bohaterów powieści, lecz również opowiadań, nowel, scenariuszy, dramatów, a nawet cykli poetyckich. Komentarz nr 1 do tego artykułu wyjaśnia, iż zapis ten dotyczy przede wszystkim formuł takich jak: „żyli długo i szczęśliwie i mieli liczne potomstwo”. Niektóre, bardziej szczegółowe dodatki określają liczbę potomnych, imiona i daty urodzenia, wykraczające poza akcję właściwą. § 2 - Jeśli Autor Zewnętrzny wykluczył posiadanie potomstwa przez bohatera klątwą, chorobą i ułomnością (bezpłodność/ niepokonalna nieśmiałość), lub świadomą decyzją bohatera (celibat), nie może on wystąpić przeciw woli swego Autora i na terenie Księgardu podlegać będzie całkowitemu zakazowi rozmnażania.4 Paragraf ten dotyczy przede wszystkim sformułowań, typu: „linia jego rodu wygasła”, lub: „wiódł on samotne życie i nie zapuścił korzeni na tym świecie”. § 3 - Jeśli Autor Zewnętrzny nie sprecyzował kwestii dalszej przyszłości swego bohatera, w tym posiadania, lub nieposiadania potomstwa, bohaterowi pozostawia się dowolność w tej kwestii, pod warunkiem, że Autorzy Wewnętrzni nie postanowią inaczej. Komentarz nr 2 przedstawia w punktach listę możliwych nieporozumień w tym zakresie: Pkt. 1 - Sprzeciw tych bohaterów, którzy mimo wyraźnych preferencji Autora Zewnętrznego nie mają ochoty podporządkować się jego woli (kwestie marginalne, ale należy przewidzieć każdą okoliczność). Pkt. 2 - Sprzeciw tych, którzy pragnąc wyłamać się spod fatum klątwy, czy choroby, postanowili postarać się o potomstwo. Pkt. 3 - Sprzeciw wobec mieszania się do ich losu przez Autorów Wewnętrznych. Pkt. 4 - Próby nacisku na tychże w celu wyegzekwowania pożądanych rezultatów. Pkt. 5 - Represje, nakładane za nieposłuszeństwo wobec postanowień Konstytucji. Komentarz nr 3 podkreśla marginalność tego typu zachowań, wola każdego bohatera jest bowiem w znacznym stopniu zaprogramowana przez jego Twórcę, a przyrost ludności w Księgardzie jest przede wszystkim przyrostem intelektualnym, polegającym na wprowadzaniu do akcji nowych postaci przez podmioty, zwane Autorami Zewnętrznymi i Wewnętrznymi, w sposób pozostający pod kontrolą Mózgu Głównego.